تنهایی سخته مرگه

شوره سر تظاهری شایع در سنین نوجوانی و جوانی است که موقع شانه کردن موهای سر، دانه های ریز سفید رنگ روی شانه شخص می ریزد و چنانچه به کف سر و موهای سر نگاه شود این ذرات سفید رنگ دیده می شود. نقاط دیگری از بدن ، به غیر از سر با شیوع کمتری می توانند مبتلا به شوره شوند . مانند گوشها، صورت ، خصوصاً ناحیه ابروها و کناره بینی ، ناحیه جناغ سینه و ... .

 

از نظر پزشکی شوره بیماری نیست . بلکه یک حالت خاص از پوست است که در حین بلوغ به علت ترشحات هورمون های طبیعی جنسی در افرادی که استعداد خانوادگی دارند دیده می شود . بیشترین شیوع شوره در افراد سبزه و با چشمان قهوه ای است . شوره درمان قطعی ندارد ولی با درمانهای طبی موقتاً بهبود می یابد و مانند سایرپدیده های نوجوانی مانند جوش غرور جوانی پس از چند سال خود به خود بهبود می یابد .

 

شوره باعث ریزش مو و یا طاسی نخواهد شد . مگر در مواردی که به علت خارش مستمر در سر ، میکروب های فرصت طلب در این زمینه مناسب رشد کرده و باعث عفونی شدن پوست سر شوند .

 

در این صورت در اثر طولانی شدن عفونت و عدم درمان ، امکان از بین رفتن فولیکول ( قسمت انتهایی مو که سبب رشد آن می شود ) مو و طاسی سر وجود دارد .

 

شوره سر خود به خود حالات تشدید و تخفیف دارد ، معمولاً در هوای سرد به دلیل پایین بودن رطوبت محیط زندگی و کاهش نور خورشید ، شوره سر شدت می یابد .

 

از آنجا که مبتلایان به شوره بیشتر جوانان هستند با مشاهده شوره دچار اضطراب می شوند . لذا پزشکان به آنها اطمینان می دهند شوره سر یک پدیده موقتی بوده و در عرض یک یا دو سال خود به خود محو می شود و نگرانی از بابت ریزش مو و کاهش حجم مو نداشته باشند . موارد خفیف شوره سر را می توان تحت کنترل در آورد . شامپوهای مختلف حاوی ماده سِلِنیُم سولفاید ، زینک ( روی ) ، اسید سالی سیلیک و گوگرد موقتاً باعث بهبود می شوند . هر چند مصرف مداوم این گونه شامپوهای طبی توصیه نمی شود .

 

هنگامی که علاوه بر شوره ، خارش شدید سر هم وجود داشته باشد نیاز به درمان تکمیلی توسط پزشک می باشد تا علاوه بر تجویز شامپوهای مناسب طبی از داروهای موضعی خوراکی هم استفاده شود.